وفای به عهد، یکی از بدیهی ترین ارزش های اجتماعی است که مقبولیت عمومی دارد. در واقع، حسن وفای به عهد و قبح عهدشکنی از امور فطری است که برای هر انسانی قابل فهم است. به عبارتی دیگر، انسان برای درک حسن وفای به عهد و قبح عهدشکنی، به راهنمایی شرع و اقامه برهان نیاز ندارد.
به همین جهت، زمانی که به تاریخ جوامع می نگریم، به وضوح مشاهده می کنیم که پای بندی به معاهدات، یکی از اصول اخلاق اجتماعی مورد توجه آن ها بوده است. در حقیقت، هیچ اجتماعی راه زندگی اجتماعی و پیشرفت به سوی مقاصد خود را، جز به وسیله پای بندی به معاهدات هموار نمی بیند.
حضرت علی(ع) در این رابطه می فرمایند: هیچ موضوعی همانند وفای به عهد در میان مردم با تمام اختلافاتی که دارند، مورد اتفاق نیست. حتی مشرکان هم، پیمان ها را در میان خود محترم می شمردند، زیرا عواقب پیمان شکنی را دریافته بودند. (نهج البلاغه، نامه ۵۳)
قرآن نیز، همان گونه که به اصلاح زندگی افراد اهتمام نموده است، به طور گسترده به بیان اهمیت وفای به عهد پرداخته است.
ذکر وفای به عهد به عنوان یکی از اساسی ترین صفت نیکوکاران: در آیات ۱۷۷ سوره بقره،
مساله عهد و پیمان، بیش از هر سوره ای، در سوره توبه مورد بحث و توجه قرار گرفته است. بیش از ده آیه از اول این سوره، مربوط به مساله عهد است.
ذکر وفای به عهد و پیمان به عنوان صفت برجسته انسان مومن: خداوند در آیات نخستین سوره مومنون، برجسته ترین صفات مومنان را بیان می کند. این صفات نشانگر رفتاری ریشه دار و ژرف در شخصیت مومنان است. در این آیات به شش صفت از مهم ترین و اساسی ترین صفات آنان اشاره شده که در بیان پنجمین صفت از اوصاف آن ها در آیه ۸ آمده: «و آنان که عهدها و پیمان ها را رعایت می کنند.»
ذکر وفای به عهد به عنوان صفت برجسته یک انسان مومن در قرآن و قرار گرفتن این صفت در کنار دیگر اوصاف اساسی او نظیر خشوع در نماز، روی گردانی از کارهای لغو، پرداخت زکات، پاکدامنی و محافظت بر نمازها، نشان دهنده اهمیت والای وفای به عهد وپیمان است. در آیه ۵۶ سوره انفال نیز، خداوند بدترین جنبندگان را کسانی معرفی می کند که کفر ورزیدند و پی در پی عهد خود را می شکنند.
از رهگذر این آیات که با گزنده ترین تعابیر، عهدشکنان را مورد نکوهش قرار می دهد، قبح شدید عهدشکنی و ارزش و اهمیت وفای به عهد، آشکار می شود.
حال عهد و پیمان شکنان امروز آیا به جزای عهد شکنی خود اندیشیده اند؟؟